Ciekawostki:
-Znane wszystkim określenie Mayday używane w łączności radiotelefonicznej i teletekstowej, przyjęte na całym świecie jako sygnał pomocy, pochodzi od francuskiego słowa M’aidez – w tłumaczeniu „pomoc”.
-Polacy uwielbiają wplatać francuskie słowa w swoje zdania, będąc tego zazwyczaj zupełnie nieświadomym… Nie wierzycie? Postarajcie się przypomnieć kiedy ostatnio usłyszeliście z ust swoich znajomych vis-a-vis, deja vu, czy faux pas. Z pewnością było to dość niedawno.
-Najdłuższy francuski palindrom to ressasser (rozważać). Dla tych, którzy zapomnieli – palindrom to słowo, które brzmi tak samo czytane od tyłu.
-Squelette (szkielet) to jedyne słowo rodzaju męskiego kończące się na -ette.
-Où jest jedynym słowem w języku francuskim, które posiada akcent nad „u”. Pomimo tego ta litera ma swój klawisz na klawiaturze!
-Francuski to bardzo kwiecisty i opisowy język.
- Francuzi uwielbiają tworzyć długie zdania czy przymiotniki. Zdanie Je suis bonne santé oznacza po prostu… Jestem zdrowy.
-Nie próbuj tłumaczyć wszystkiego dosłownie. Możesz popełnić przez to kilka błędów. Na przykład tout le monde (dosł. cały świat) oznacza wszyscy, a personne (choć kojarzy nam się z osobą) oznacza nikt.
-Francuski to też doskonały trening matematyczny. Po francusku 82 to… quatre-vingt-deux (czyli 4x20+2). Świetne wyzwanie dla mózgu!
-ciekawostka geograficzna – po francusku bez problemu dogadasz się w Azji, m.in. w Laosie, Kambodży czy Wietnamie.
Ciekawostki o odmianach języka Francuskiego
istnieje jednak wiele języków regionalnych. Wyróżnia się ich obecnie 75, ale jedynie 7 (lub 13- zależnie od źródła) z nich może być nauczanych w szkole. Są to:
1.Bretoński
2.baskijski
3.Kataloński
4.prowansalski
5.korsykański
6.alzacki
7.flamandzki
8.liguryjski
9.szampański
10. paryski
oraz język Quebecois,jednak jest to osobny wariant języka więc jego omówimy sobie w osobnej notce.
1.Bretoński jest językiem p-celtyckim, podobnie jak pozostałe języki brytańskie, a także język galijski.Uznany został przez państwo francuskie za tzw. język regionalny. Posiada cztery główne dialekty: kornwelski, leoński, treguirski i wanetejski. Najstarsze zabytki literatury w języku bretońskim pochodzą z IX wieku.Według sondażu z kwietnia 1997, określano liczbę britofonów (osób mówiących po bretońsku) jako 240 000 osób, co stanowiło 20% populacji na zachód od linii Paimpol-Vannes. Te statystyki nie zmieniały się od 1991 roku co tłumaczyło się postarzeniem populacji oraz wydłużeniem życia wśród osób starszych[1]. Tylko 6% Bretończyków w wieku 40 lat mówi po bretońsku, a jeśli bada się młodzież poniżej 20 roku życia, jest ich tylko 1%. Środowisko aktywistów bretońskich oraz osób mieszkających na wschód od linii Paimpol-Vanne w ogóle nie pojawia się w statystykach.Sondaż (z 2007 roku) określa ich liczbę na 206 000[2] osób.Ze względu na niewielką liczbę dzieci mówiących w tym języku, raport UNESCO z 1993 roku zaklasyfikował bretoński jako język poważnie zagrożony.Alfabet bretoński – alfabet oparty na alfabecie łacińskim, służący do zapisu języka bretońskiego. Składa się z następujących liter:A, B, Ch, C'h, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, R, S, T, U, V, W, Y, Z, Zh
2.– język Basków, zamieszkujących kilka prowincji na pograniczu Hiszpanii i Francji. Posługuje się nim dzisiaj ponad milion osób, z których ok. 90% mieszka w Hiszpanii.Wyróżnia się dziesięć dialektów języka baskijskiego. Ze względu na duże różnice pomiędzy nimi powstała ustandaryzowana odmiana języka (euskara batua), kumulująca cechy największych dialektów języka baskijskiego, oparta zwłaszcza na dialekcie Gipuzkoa. Norma ta nauczana jest w szkołach. Literatura w tym języku powstaje od XVI wieku. Pierwszą drukowaną książkę w języku baskijskim wydano w 1545 roku.Jego przynależność genetyczna nie została do tej pory ustalona, ale z pewnością nie jest to język indoeuropejski. Zwykle uważany jest za język izolowany, lecz istnieją przypuszczenia, że jest on spokrewniony z językami kartwelskimi[2] czy chamickimi, bywa też zaliczany do hipotetycznej makrorodziny dene-kaukaskiej[3]. W języku baskijskim występują liczne zapożyczenia z łaciny, hiszpańskiego i francuskiego.
3.Język kataloński (kat. llengua catalana [ˈʎeŋgwə kətəˈɫanə], català [kətəˈɫa]) – język romański z grupy zachodniej, mający status języka urzędowego w Andorze i hiszpańskich wspólnotach autonomicznych: Katalonii, Balearach i Walencji. Jest zrozumiały dla 9 milionów ludzi, z których większość zamieszkuje wymienione regiony Hiszpanii.Według Ethnologue kataloński jest językiem wschodnioiberyjskim[2]. Dzieli wiele cech z hiszpańskim, włoskim i francuskim.Najbliższym krewnym katalońskiego jest język oksytański. Z powodu tego podobieństwa oraz opierając się na pewnych teoriach historycznych dotyczących pochodzenia Katalończyków, niektórzy językoznawcy zaliczają kataloński nie do grupy iberoromańskiej, lecz galoromańskiej. Jeszcze inni wyróżniają dla tych dwóch języków osobną grupę oksytańską. Jak wszystkie języki romańskie, kataloński wywodzi się z łaciny.
4.Język korsykański (lingua corsa) – język romański, którym posługuje się ok. 260 tys. mieszkańców Korsyki (francuskiej wyspy na Morzu Śródziemnym), a także ok. 80 tys. Korsykan mieszkających w Boliwii, Kanadzie, Kubie, Portoryko, Urugwaju, USA, Wenezueli i we Włoszech.Na Korsyce funkcjonują dwa odmienne dialekty. Większość mieszkańców wyspy mówi dialektem północnym (głównym ośrodkiem jest Bastia). Mowa ta uchodzi często za dialekt języka włoskiego, a konkretnie za odmianę dialektu toskańskiego[1]. Na południu (okolice Sartène) używa się języka, który jest bardzo zbliżony do dialektów sardyńskich i z tego tytułu bywa zaliczany do języków południoworomańskich[2]. W centrum wyspy (Ajaccio) używa się formy przejściowej pomiędzy dialektami.
Większość użytkowników tego języka zna język francuski, ale na co dzień posługuje się korsykańskim, także w piśmie. Fragmenty Biblii przetłumaczono na korsykański w latach 1861-1994. Język ten miał duży wpływ na dialekt gallurski języka sardyńskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz